Diekirch, ezelstad
"Een stad zonder humor is een stad zonder hart. De Diekirchenaren combineren hun gevoel voor humor met geestigheid. Zo heeft de gemeente een zg. "Ezelsfontein" geïnstalleerd; de ezel is de mascotte van de stad; en de jaarlijkse grote optocht staat in het teken van de ezel. Wat eens als een belediging werd beschouwd is heden ten dage een soort eretitel. Waarom? Een van de belangrijkste eigenschappen van de bevolking is dat ze zichzelf niet al te ernstig neemt. Ze maken graag grapjes om elkaar, vinden het normaal dat de spot met hen wordt gedreven en lokken dit zelfs uit. (...)
Diekirch, "ezelstad". Er bestaan hieromtrent twee theorieën. Bij de aanleg van de spoorlijn Luxemburg-Troisvierges was men van plan om in Diekirch een aantal lijnen bij elkaar te laten komen. De inwoners - toen al milieubewust en "groen" - zouden zich hiertegen hebben verzet omdat de stoom van de locomotieven de lucht zou vervuilen en het geraas van de treinen hun rust zou verstoren ... . In Luxemburg zouden de officiële instanties toen gezegd hebben dat die ezels uit Diekirch niet met hun tijd wilden meegaan! Een aardige anecdote, maar de tweede verklaring lijkt me logischer: Vroeger waren de boeren uit de omgeving van Diekirch gedwongen een ezel te gebruiken om hun velden en wijngaarden, die tegen de helling van de Herrenberg aanlagen, te bebouwen, omdat de ezel het enige dier was dat zich er kon verplaatsen en werken. De ezels van de Herrenberg zijn verdwenen maar de ezel van Diekirch blijft gelukkig vrolijk balken ..."
in DIEKIRCH verteld door Ben Molitor
1 10